26 maja 2010

Ojejku, jejku. Jak to jest, że żyjemy sobie spokojnie - i nagle narodowa tragedia. Różne refleksje, żałoba, prasa ma zwiększoną sprzedaż, jest o czym pogadać itd. Wracamy do codziennego życia, chociaż jeszcze o tamtym nie zapomnieliśmy (tzn. zależy kto, bo na przykład moja klasa prawie nie zauważyła, że coś się stało). I nagle - bum! Nie będziecie mieć spokoju, ha ha ha ha ha.

No, ale mam parę bardzo ważnych rzeczy do przekazania światu i próbuję o nich napisać, ale nie mogę, bo cały czas kołacze mi się po głowie jedno - niezwykła ignorancja ludzi z mojej klasy, czy tam ze szkoły nawet. Najpierw dziwiło mnie, jak ogólnie w szkole słowa nie słyszałam o tragedii w Smoleńsku, a teraz coś jeszcze gorszego się wydarzyło - i mam wrażenie, jakby nawet nie zauważyli. Bo skoro nas nie zalało, to co nas to obchodzi. E tam, don't worry - miej w dupie resztę społeczeństwa!

Dobrze, że chociaż odgórnie jest organizowana zbiórka pieniędzy i darów. Doszłam do wniosku, że skoro dostałam nowe słuchawki (rzecz niezbędna do życia) i nakupowałam sobie ostatnio sporo ciuchów (znaczy trzy bokserki, nie lubię zakupów generalnie), w czasie, kiedy ludzie tracili domy i skoro mogłam kupić Mamie prezent, a potem jeszcze Raffaello za 32 zł... to mogę też wyzbyć się trochę kasy na rzecz tych, którzy nie mają w tej chwili nic. A już tym bardziej mogę się pozbyć co najmniej dwóch kompletów ręczników, których nam zbywa. Myślałam też o ciuchach - ale potem powiedzieli, żeby nie dawać używanych. I to mnie zastanawia. Myślę, że ludziom, którzy nie mają w tej chwli nic nie będzie przeszkadzało, że ktoś parę razy coś tam włożył. A zabawki? Też mają być nieużywane? No wybaczcie, ale aż tak przepełniona empatią i chęcią szerzenia dobra nie jestem, żeby teraz lecieć i kupować tym ludziom nowe rzeczy. Szczególnie, że lecieć, to ja lecę do Hiszpanii i muszę skorzystać i dokonać zakupu literatury hiszpańskojęzycznej, jako że jestem w sekcji dwuzjęz. hiszp.

Mam nadzieję, że Wy, Drodzy Czytelnicy (kurde, mam chyba talent pisarski), jesteście przepełnieni empatią (zakładając, że Wasze domy nie są przepełnione wodą i ogólnie, że żyjecie) i pomagacie powodzianom. I dołączacie na fb do różnych grup dt. tego tematu, coby szerzyć idee. Nie tylko do grupy "nie mogę się uczyć, bo muszę wypatrywać fali powodziowej". Oczywiście szalenie zabawne to jest, ale są też bardziej przydatne.
Ech. Generalnie to coś mi mówi, że hojność wśród jose'owskiej młodzieży nie będzie ogromna. Obym się myliła!

Ps. myślę, że zachorowałam na mamtowdupizm. Bronię się wprawdzie dzielnie i usiłuję robić na jutro prasówkę, ale... no, jak widzicie, piszę posta, zamiast prasówkować. W końcu... trochę już mam tej prezentacji, jakoś to będzie, nie...?

Pps. mówiłam już wielu osobom o moim blogu o muzyce, w ramach pracy domowej, ale generalnie mówię jeszcze raz. Bardzo zależy mi na opiniach o nim, tylko że wyrażanych na tym blogu, z oczywistych względów :)

xoxo ;*